Danışıklı Dövüş Kulübü: Raunt 2 – Büyük Fikirler Çarpışması

Dinlemek için:Gürgün Karaman YouTube Videosu

Danışıklı Dövüş Kulübü: Raunt 2 – Büyük Fikirler Çarpışması

Yazar: Postmodern Şeyh

Selam aleyküm, ey varlığın anlamını yumruklarda, aforizmalarda ve manifestolarda arayanlar! İşte yine buradayız, Danışıklı Dövüş Kulübü’nün kaotik ringinde, teolojinin tiyatrosunda, felsefenin labirentlerinde, ideolojinin tuzaklarında gölge boksu yapanlar! 

Hakikat, ringde yumrukla değil, aynada yansımayla bulunur; ama ayna kırılırsa, suç senin değil, gölgenindir. Bu kez arena tarihin en büyük düşünce gladyatörleriyle dolup taşıyor: Aristo’nun mantık kılıcı, Marx’ın sınıf savaşı kroşeleri, Hegel’in diyalektik dansı, İmam Şafii’nin fıkhi üstün kesimleri, İmam Malik’in usul kombinasyonları, Gazali’nin tasavvufi nakavtları, Fahreddin Razi’nin kelam jab’leri, Ahmed bin Hanbel’in gelenek sağ kroşeleri, Spinoza’nın rasyonalist aparkatları, Descartes’in “Düşünüyorum, öyleyse dövüşüyorum!” sol kroşesi, Bakunin’in anarşist yumrukları, Freud’un bilinçaltı kancaları ve Irvin Yalom’un varoluşsal terapötik sarsıntıları! Tribünde ise eski üyelerimiz Dücane Cündioğlu, Yusuf Kaplan, Altay Cem Meriç, Abdülkadir Şen, Cübbeli Ahmet, Edip Yüksel ve diğerleri patlamış mısırlarını kapmış, bu absürt şovu kahkahalarla izliyor. Gong çaldı, raunt başlasın!

Ringin Kaosu: Kim Kime Yumruk Atıyor? 

Aristo mantıkla, Marx isyanla, Gazali kalple dövüşür; ama kazanan, tribünde kahkaha atan seyircidir. Aristo, ringin ortasında “Her şeyin bir amacı var!” diyerek mantıkla rakiplerini köşeye sıkıştırıyor, ama Marx ona dönüp “Amaç mı? Burjuvazinin sömürüsü için mi?” diye sınıf kavgası başlatıyor. Hegel, “Durun, bu yumruklar diyalektik bir senteze varacak!” diye araya giriyor, ama İmam Şafii “Kıyas yapmadan sentez mi olur?” diyerek fıkhi bir kroşe savuruyor. İmam Malik, “Medine’nin ameli yeter!” diye sakin ama kararlı bir yumruk atarken, Gazali “Akıl yetmez, kalbinize güvenin!” diyerek tasavvufi bir dansla ringi büyülüyor. Fahreddin Razi, “Hakikat tartışmayla bulunur!” diye kelam iplerinde zıplayarak Abdülkadir Şen’e göz kırpıyor. Ahmed bin Hanbel, “Sünnetten şaşmayın!” diyerek geleneksel bir aparkatla ringi titretiyor. Spinoza, sakin sakin “Hepiniz Tanrı’nın parçasısınız, niye kavga ediyorsunuz?” diye soruyor, ama Descartes “Şüphe etmezsen var olamazsın!” diyerek rasyonalist bir düelloya çağırıyor. Bakunin, ringin iplerini koparıp “Devlet, din, hepsi zincir! Özgürlük için yumruk!” diye anarşi naraları atıyor. Freud, köşede sessizce “Bu yumrukların ardında bastırılmış arzular var!” diye analiz yapıyor, ama Yalom ona dönüp “Freud, bırak arzuları, ölüm korkusuyla yüzleş!” diyerek varoluşsal bir aparkat patlatıyor. Spinoza Tanrı’yı evren yaptı, Descartes şüpheyi yumruk; ama ringde asıl nakavt, Yalom’un ‘Niye yaşıyorum?’ sorusudur.

Tribünlerin Karnavalı:

Tribünler tam bir curcuna! Dücane, “Bu rauntun hakikati aforizmalarımda saklı!” diye not defterine karalarken, Yusuf Kaplan “Bu ring yeni bir medeniyet doğuracak!” diyerek manifesto taslağı hazırlıyor. Özgür irade dedikleri, Dücane’nin aforizmalarında kaybolup, Yusuf’un manifestolarında uyanmaktır. Altay Cem Meriç, “Herkes yanlış, bir ben doğruyum!” diye bağırarak tribünleri susturmaya çalışıyor, ama Abdülkadir Şen “Hadi bir thread açalım, bu raundu Twitter’da çözelim!” diyerek tartışmayı sanal aleme taşıyor. Cübbeli Ahmet, “Bu raunt için dua lazım!” derken, Edip Yüksel “Sadece Kur'an, gerisi ringde yalan!” diye haykırıyor. Selefiler, “İlk nesle dönelim, bu ring bozuldu!” diye bağırırken, Modernistler “Hepsini reforme edelim!” diye öneri sunuyor. Hurafeciler, “Yedi yumruk at, kurtul!” diye masalsı tezahüratlar yapıyor. Mezhepçiler yol, ırkçılar kimlik, hurafeciler masal arar; oysa hakikat, ringin ortasında unutulmuş bir gölgedir. Gazze’yi hatırlatanlar, “Bu ringde adalet nerede?” diye sorarken, ırkçılar gölgelerde “Bizim yumruk üstün!” diye mırıldanıyor, ama Aristo’nun mantığı ve Spinoza’nın evrensel etiği onları susturuyor.Bu Rauntun KomedisiBu ringin en absürt yanı, herkesin hem rakip hem seyirci olması! Marx, kapitalizmi devirmek için yumruk atarken, Hegel’in diyalektiğiyle kendi yumruğuna takılıyor. İmam Şafii ve Malik, fıkhi disiplinle ringi düzenlemeye çalışırken, Gazali’nin tasavvufu ve Razi’nin kelamı düzeni bozuyor. Ahmed bin Hanbel, “Gelenek!” diye bağırırken, Bakunin “Gelenek de neymiş, yıkalım!” diye isyan ediyor. Spinoza ve Descartes, akıl ringinde kapışırken, Freud ve Yalom “Asıl mesele bilinçaltı ve varoluş!” diyerek ruhsal bir düello başlatıyor. Ve Tanrı? Muhtemelen tribünde, Dücane’nin aforizmalarına gülüp, Yusuf’un manifestolarına göz devirip, Altay’ın tiradlarına kulak tıkayıp, Abdülkadir’in tartışmalarına “Yeter!” diyerek kahve içiyor. Abdülkadir tartışır, Altay haykırır, Cübbeli dua eder; ama Tanrı, ‘Sessiz olun, ben de izliyorum!’ der.

Son Yumruk: Danışıklı Dövüşün Özü

Ey danışıklı dövüşçüler, bu ringde kazanan da kaybeden de aynı: hepimiz! Aristo’nun mantığından Marx’ın isyanına, Gazali’nin mistisizminden Spinoza’nın rasyonalizmine, Freud’un bilinçaltından Yalom’un varoluşsal sorgulamalarına, hepimiz kendi gölgemizle kapışıyoruz. Yumruklar havada uçuşurken, hakikat bir an için parlayıp sonra kayboluyor. Belki de mesele hakikati bulmak değil, bu absürt dövüşün tadını çıkarmak! Felsefe bir yumruk, teoloji bir dans, ideoloji bir tuzaktır; danışıklı dövüşte hepsi aynı ringde terler. Öyleyse, yumruklarınızı kaldırın, ama aynaya çok sert vurmayın. Zira kırılan ayna, sadece kendi yansımanızla yüzleşmenin acısıdır: felsefenin, teolojinin, ideolojinin ve varoluşun kahkahalı utancı! 

Ringde kalın, ama Gazze’yi, adaleti ve insanlığı asla unutmayın. Unutulan soykırım tekrarlanır. Sadece son elli yıl içinde eğer Halepçe (1988) unutulmasaydı Srebrenitsa (1995), Srebrenitsa olmasaydı Gazze olmazdı. Neymiş efendim; unutma! Free Palestine!

Postmodern Şeyh, hepinizin şeyhi... Hepiniz eninde sonunda benim dergâhıma geleceksiniz... Ama biz yine de rauntlara devam edeceğiz.

Sevgiyle, kaosla ve bol bol ironiyle kalın!