 |
| Zülfü Emek/Felsefeci-Yazar |
Topyekûn suça bulaşan toplumlar, suçlarını hafifletmek için evlatlarını kendilerinden daha suçlu hale getirme çabasına kapılırlar. Bu patolojik döngü, birkaç nesil sonra evlatlar yerine kana susamış canavarlar ortaya çıkarır.
İsrail denen cinayet şebekesinin kodlarında işte bu suçluluk psikolojisi yatmaktadır. İşin ibret verici yanı, bu canavarlaşmanın referansını bir tanrıdan aldıklarını iddia ederek tüm suç, ayıp ve günahlardan kendilerini temize çıkaracak kadar şirazeden çıkmış olmalarıdır.
Nihayetinde, Emlakçı Tanrı Yahve’nin parsel tapu vaadi, bu canavarların su içtiği zehirli kuyudur. Bu kuyudan su içen canavarlar, elbette Hind gibi minicik çocuklara 349 mermi sıkacak, savaş adı altında on binlerce çocuğu katledecek, milyonlarca insanın suya ve gıdaya erişimini engelleyecek, hastaneleri, okulları, çocuk parklarını, camileri, kiliseleri ve üniversiteleri yıkacak, rehin aldıkları Filistinlilere toplu tecavüz edecek ve böyle bir hakları olduğunu iddia edecek kadar kötülük yapacaktır.
Hayatımın büyük bir bölümünü iyi ile kötüyü aramakla geçirdim. Eşek yüküyle felsefi metinler, katır yüküyle edebi eserler, kilometrelerce film ve belgesel bu serüvende gelip geçti. Ancak hiçbiri Gazze’de yaşanan vahşet kadar aydınlatıcı olmadı. Bugün, iyiyi hâlâ aradığımı kabul etmeliyim, ama kötünün ne olduğu konusunda zihnim artık berrak.
0 Yorumlar